Eliksir Sanqing FOHOW 4 flakony po 30ml ORAL LIQUID – Kordiceps do picia Feniks

Fohow SAN QIN Suplement Diety (Eliksir)

Składniki: wyciąg z soplówki jeżowatej (Hericium erinaceus), koncentrat soku z miąższu aloesu (Aloe vera), wyciąg z jagody kamczackiej (Lonicera caerulea), oligosacharydy sojowe, woda, regulator kwasowości - kwas cytrynowy, substancja konserwująca - sorbian potasu.

Sposób użycia:

dwa razy dziennie po pół ampułki (30 mililitrów dziennie) lub 1 raz dziennie zawartość całej ampułki, najlepiej przed posiłkami. Zaleca się zacząć stosowanie od wypicicia pół ampułki na dzień przez pierwsze 3-4 dni. Stosować przez 10-15 dni nieprzerwanie, następnie zrobić 3-7 dniową przerwę, po której można wznowić suplementację.

Kod produktu:
F-007/40BV

Suplement diety, eliksir.
Standard opakowania:
w pudelku 4 flakony po 30 ml.

Nie przekraczać zalecanej porcji dziennej. Nie stosować jako substytut zróżnicowanej diety. Po otwarciu ampułkę przechowywać w lodówce.
Uwaga: można rozpocząć przyjmowanie preparatu od mniejszych porcji, pod warunkiem wystąpienia zauważalnego efektu w ciągu pierwszego tygodnia.
Termin przydatności do spożycia:
Na opakowaniu.
Warunki przechowywania:
w suchym, chłodnym miejscu

Eliksir Fohow Sanqing Oral do picia wytworzony jest na bazie technologii ekstrahowania kriogenicznego i technologii sub-nanometrycznego rozdrabniania błony komórkowej naturalnych składników roślinnych Tradycyjnej Chińskiej Medycyny.
Na skutek zastosowania tej technologii składniki surowca zostały w gotowym produkcie w pełni zachowane i są łatwo wchłanialne przez organizm ludzki. Sanqing Feniks nie zawiera "chemii", ani hormonów i jest on produktem totalnie naturalnym.

Oryginalne preparaty Fohow Feniks - Tradycyjna Medycyna Chińska.

Importer:
Fohow Polska Sp. z o.o.
ul.Kordiana 20
04-451 Warszawa

Dystrybutor: e-Fohow.pl

Przeczytaj na Blogu o oligosacharydach: https://e-fohow.pl/pl/n/Oligosacharydy-i-ich-pozytywne-skutki-dla-zdrowia./58

Przeczytaj na Blogu o soplówce jeżowatej: https://e-fohow.pl/pl/n/Soplowka-jezowata-Hericium-erinaceus/11

Pytania i odpowiedzi:
1. Dlaczego oczyszczanie przewodu pokarmowego jest niezbędne?
Ludzkie jelita mają długość około 5 - 6 metrów, a w nich co ok. 3,5 cm utworzone są fałdy(nisze), gdzie kumuluje się do około 3 kg resztek pokarmu. Te resztki zaczynają fermentować, rozkładać się, gnić i twardnieć. Doprowadza to do formowania czarnych toksycznych substancji o nieprzyjemnym zapachu (kał zastoinowy). Jeśli w porę nie wyeliminujemy z organizmu tych gnijących i rozkładających się materii, to jelita będą je wchłaniały i kierowały do krwi.

2. Dlaczego eliminacja toksyn z organizmu jest taka ważna?
Człowiek z przymusu funkcjonuje w zanieczyszczonym, przemysłowym środowisku. Takie jego elementy, jak dwutlenek węgla, lotne produkty spalania węgla kamiennego, gazu ziemnego i ropy naftowej itp., tlenek węgla, kurz, czad oraz zanieczyszczenia wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych to toksyny. 80% wyższe niż norma stężenia formaldehydu w środkach wykończenia mebli i inne, a ponadto krytyczne zanieczyszczenie wody (wiele zakładów przemysłowych nie nadąża nawet z częściowym oczyszczaniem ścieków, co skutkuje poważnym i stałym zanieczyszczaniem zasobów wodnych), wysokie stężenie trucizn chemicznych w żywności (w owocach, warzywach, zbożach, herbacie itp.), nadmierne stosowanie nawozów sztucznych, codzienne karmienie ptactwa i bydła domowego zanieczyszczoną paszą.
W takim środowisku, człowiek nieuchronnie każdego dnia gromadzi liczne zanieczyszczenia w swoim ciele, jony metali ciężkich, a także zimne, gorące, wilgotne i inne toksyny, które powstają w organizmie człowieka jako produkt końcowy, wyprodukowany z dużej ilości odpadów po przemianie materii. Na to nakładają się nastroje psychologiczne, które skutkują rozregulowaniem układu wydzielania wewnętrznego, co na zasadzie sprzężenia zwrotnego wywołuje dodatkowe, skrajne przeżycia emocjonalne (ogień - według Tradycyjnej Medycyny Chińskiej), które objawiają się w postaci zaparć, wyprysków skórnych, trądziku, krost, piegów, nadmiernej wagi, otyłości itp.

3. Dlaczego szkodliwe tłuszcze powinny zostać wyeliminowane z organizmu ludzkiego?
Wysoki poziom życia ludzi skutkują nadużywaniem produktów o dużej zawartości tłuszczu, co zmierza do stałego wzrostu poziomu tłuszczu we krwi, a w efekcie do jego kumulacji. Nieustannie zwiększa się gęstość i lepkość krwi. W skutek tego obserwujemy szereg schorzeń, które stały się zabójcą numer jeden wśród ludzi.

Właściwości aloesu:

1. Pomaga utrzymać zdrową skórę.
2. Zdrowie układu odpornościowego: Przyczynia się do naturalnych obronności przed mikroorganizmami.
3. Zdrowie podczas menstruacji: Korzystnie wpływa na narządy płci żeńskiej, reguluje miesiączkowanie.
4. Pomaga zwiększyć odporność.
5. Ma korzystny wpływ na zmęczenie, pomaga zwiększyć odporność na obciążenie psychiczne, pomaga stymulować metabolizm.
6. Ochrona DNA, białek i lipidów przed uszkodzeniem oksydacyjnym: Jest źródłem przeciwutleniaczy. Przeciwutleniacze chronią Cię przed wolnymi rodnikami.
7. Przemiany substancji ksenobiotycznych (oczyszczanie organizmu, detoksykacja).
8. Funkcje jelit: Aloes może pomóc w regulacji funkcji jelit.
9. Przeciwdziałanie cukrzycy - Pomaga utrzymać prawidłowy poziom cukru we krwi
10. Glukoza - Przyczynia się do prawidłowego metabolizmu glukozy - insuliny.

Soplówka jeżowata

Soplówka jeżowata jest grzybem medycznym należącym do makrogrzybów podstawkowych (Basidomycota) rzędu gołąbkowców (Russulales) i rodziny soplówkowatych (Hericiaceae). Występuje głównie w lasach liściastych, gdzie porasta dolne partie pnia starszych drzew, takich jak dąb, buk, jabłoń czy orzech włoski. Występuje naturalnie oraz jest uprawiany powszechnie w krajach azjatyckich. Poza tymi terenami nie jest popularna, a w wielu regionach znajduje się pod ochroną.

Potoczne nazwy grzyba, np. lwia grzywa czy barania głowa, związane są z wyglądem owocnika, którego wielkość wynosi od 10 do 30 cm. Posiada on liczne cienkie kolce o szerokości ok. 2 mm i długości kilku centymetrów. Początkowo owocnik ten ma białą barwę i charakteryzuje się delikatnym żółtym odcieniem. Z czasem przyjmuje kolor żółtopomarańczowy. Starsze okazy natomiast mają owocniki w kolorze żółtobrązowym i są dużo twardsze niż młode. W ziołolecznictwie, a dokładnie w odłamie ziołolecznictwa nazywanym fungoterapią, która oznacza dosłownie “leczenie grzybem”, wykorzystuje się głównie preparaty uzyskane z grzybni bądź owocnika soplówki jeżowatej.

Aloes

Medycyna ludowa oraz fitoterapia znają i zalecają różne źródła substancji bioaktywnych występujące w mało znanych i rozpowszechnionych surowcach roślinnych. Jednym z nich może być aloes zwyczajny (Aloe vera (L.) Webb., A. barbadensis Mill.). Współczesne badania naukowe potwierdziły właściwości prozdrowotne i lecznicze aloesu, które roślina zawdzięcza wyjątkowemu bogactwu substancji bioaktywnych.

Niezwykłym działaniem „daru Wenus” cieszyli się starożytni Grecy, „niebiańskiej pałeczki” Indianie, a „rośliną nieśmiertelności” Egipcjanie. Niewiele jest roślin, które miałyby tak szerokie zastosowanie w licznych kulturach i tradycjach medycznych. Aloes, bo o nim mowa, niezmiennie do dnia dzisiejszego cieszy się dużym zainteresowaniem firm farmaceutycznych, kosmetycznych, a także gospodyń domowych, które uprawiają go w domowym zaciszu na własne potrzeby. Jego działanie potwierdza zarówno współczesna nauka, jak i medycyna ludowa, a nawet Biblia, stąd też przez niektórych nazywany jest on biblijnym kwiatem.

Aloes to sukulent, który posiada wyjątkowo liczne właściwości lecznicze. Jest rośliną bardzo docenianą zarówno w kosmetologii, dermatologii, jak i farmacji. Ma zbawienny wpływ na wiele chorób i schorzeń a jego potwierdzona skuteczność sprawia, że systematycznie zdobywa sobie coraz szersze grono zwolenników. Ta niepozorna roślina o grubych liściach jest skarbnicą cennych dla zdrowia składników.

Spośród 360 gatunków aloesu, z których 20 uważa się za lecznicze, w dermatologii i kosmetyce zastosowanie znalazły dwa gatunki: aloes zwyczajny (Aloe barbadensis Mill., nazywany też Aloe vera L.) oraz aloes drzewiasty (Aloes arborescens Mill.). Wszystkie jego gatunki, z wyjątkiem Aloe vera, są pod ochroną. Aloes pochodzi z krajów śródziemnomorskich, występuje także na wschodzie Afryki, Półwyspie Arabskim, w Chinach oraz na Madagaskarze. Jest tropikalną i subtropikalną rośliną, szeroko rozpowszechnioną w południowej części Ameryki Północnej oraz rejonie Morza Karaibskiego. Stamtąd został przeniesiony na wiele innych rejonów o zbliżonych warunkach klimatycznych, dlatego obecnie możemy go spotkać na Kaukazie, w Indiach, Indonezji oraz Australii. Duże plantacje aloesu znajdują się na Barbadosie. W Polsce stosuje się przede wszystkim przetwory ze świeżych liści aloesu drzewiastego uprawianego w szklarniach. Aloes (Aloe vera (L.) Webb.) należy do rodziny Aloesowatych (Aloaceae).

Pokrój roślin z tego rodzaju to rozgałęzione lub nierozgałęzione pędy, zakończone rozetą mięsistych liści zawierających żółtawy lub brązowawy sok mleczny. Liście są grube, szarawozielone, mięsiste, ostro zakończone, osiągają 60 cm długości i 3-7 cm szerokości. Brzeg blaszki liściowej jest ząbkowany, najczęściej z woskowatym nalotem; liście są na brzegach kolczaste, umieszczone w przyziemnych rozetkach. W okresie kwitnienia roślina wytwarza długi pęd kwiatostanowy zakończony gronami dzwonkowatych, różowopomarańczowych kwiatów. Okwiat jest bogaty w nektar, zebrany w grono, zapylany przez ptaki. Niekiedy kwiaty są dwubarwne. Powtarzające się kwitnienie odróżnia aloesy od podobnych do nich agaw, które kwitną raz w życiu i zamierają. Owocem jest torebka. Aloes zwyczajny jest rośliną uprawną, która może się rozmnażać zarówno wegetatywnie, jak i przez nasiona. Obecnie aloes zwyczajny w Europie jest uprawiany z powodzeniem w szklarniach i w domach jako roślina doniczkowa. W warunkach szklarniowych roślina wytwarza wzniesione łodygi dochodzące do 1 m wysokości (na terenach naturalnego występowania roślina może osiągać nawet 4 m wysokości). Zbioru liści dokonuje się po trzech lub czterech latach wegetacji, gdyż dopiero wtedy zawierają one optymalną ilość składników biologicznie aktywnych. Najwyższą zawartość polisacharydów i flawonoidów stwierdzono w trzyletnich liściach aloesu.

Wygląd
Aloes jest rośliną zieloną o mięsistych, szerokich, ostro zakończonych, sterczących liściach pokrytych najczęściej woskowatą powłoką, porównywanych z wyglądu do liści cebuli morskiej. Pośrodku przyziemnej rozety umiejscowiona jest długa łodyga zakończona czerwonym, żółtym lub pomarańczowym kwiatem bogatym w nektar. Roślina ta wydaje silną woń, a sok uzyskiwany z liści jest bardzo gorzki w smaku. Istnieje około 400 gatunków aloesu: drzewiastych, krzewiastych, bylin, a nawet lian, z czego jednak tylko 29 uznawanych jest za lecznicze, w tym Aloe vera. Dla celów leczniczych oraz kosmetycznych wykorzystuje się różne postacie aloesu: liście, granulki, żywicę a nawet popiół.

Historia pochodzenia
Przez najdawniejszych użytkowników aloes nazywany khet-awa polecany był na wiele różnych schorzeń, a jego działanie uznane za niemalże mistyczne, z uwagi na możliwość wyleczenia niezliczonej ilości chorób. Roślina ta stosowana była na oparzenia oraz jako tak zwana „roślina pierwszej pomocy” bądź też „cichy uzdrowiciel”. Ponadto w Egipcie khet-awa stanowiła symbol życia po śmierci, jako taka była ofiarowywana podczas ceremonii pogrzebowych w charakterze prezentu oraz sadzona dookoła piramid, zaznaczając w ten sposób drogę faraonów ku Krainie Umarłych. Egipcjaniestosowali ją również do balsamowania ciał zmarłych. Dla Mahometan zawieszenie liścia tej rośliny nad drzwiami domu stanowiło symbol odbytej pielgrzymki do Mekki. Z kolei Chińczycy określali go mianem Lu Hui, co znaczy „czarny pokład” – od wyglądu jedynej stosowanej przez nich formy – żywicy, przypominającej ciemny, przezroczysty kamień.

W języku indyjskim aloes określa się słowem musabhar i tam też roślina ta została wcześniej niż w innych wspominanych miejscach wpisana do urzędowego spisu leków medycyny indyjskiej. Stosowana była jednak wyłącznie zewnętrznie. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że aloes miał wpływ na przebieg historii Europy. Dzięki niemu Arystoteles żyjący w I wieku przed Chrystusem podbił wyspę Sokotra na wschodnim wybrzeżu Afryki. Sok pozyskiwany z bujnie rosnącego w tamtym rejonie aloesu pomagał bowiem walczącym żołnierzom Arystotelesa w szybkim leczeniuran wojennych.

W Azji Aloe vera zyskała popularność dzięki kupcom arabskim. Lecznicze działanie tej rośliny było szeroko wykorzystywane w Tybecie, Malezji, na Sumatrze, w Chinach, na Filipinach, w Ameryce Środkowej i Południowej, Afryce, Jawie, Hawajach, Kubie, Jamajce, w Meksyku oraz w Europie. Znacznie łatwiej byłoby wymienić miejsca, gdzie cudowna moc zielonych liści nie była znana. Arabowie są po części ojcami sukcesu aloesu, który obecnie znany jest na całym świecie. Również Europejczycy, głównie Hiszpanie, przyczynili się do znacznej popularyzacji tej rośliny, wprowadzając ją do uprawy w swoich koloniach na Jamajce, Haiti, w Wenezueli, Boliwii, Peru i na Florydzie, wszędzie tam, gdzie pozwalał na to ciepły klimat.

W Europie, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, uprawa aloesu była niemalże niemożliwa, dlatego też władze tego państwa podjęły kroki w kierunku pozyskania kolonii, w których możliwe byłoby uprawianie popularnych roślin o charakterze leczniczym. W roku 1731 w Anglii powołano do życia Towarzystwo Aptekarzy, którego zadaniem miało być sprawdzenie, czy brytyjska kolonia w Ameryce – Georgia nadaje się na uprawę roślin leczniczych. Botanik William Houston został wysłany na Jamajkę w celu znalezienia takowych, które następnie można byłoby uprawiać w brytyjskiej kolonii. Brytyjczycy zwrócili się do władz Florydy z prośbąo pozwolenie na szukanie roślin o właściwościach leczniczych na terenie tegoż stanu. Jednakże w związku z silną rywalizacją handlową panującą pomiędzy Georgią a Florydą taka zgoda nie została wydana. Pragnienie posiadania plantacji dobroczynnego aloesu, ale także innych roślin leczniczych, stało się jedną z przyczyn, dla których europejskie państwa zaczęły zabiegać o posiadanie kolonii w Afryce czy też Amerykach, które wraz z bogactwami naturalnymi stanowiły zapowiedź polepszenia sytuacji handlowej kolonizatora. Jednakże, jeśli chodzi o aloes z biegiem czasu afrykańskie odmiany tej rośliny zaczęto uznawać za gorsze jakościowo do tych pochodzących z Barbados czy wyspy Socotra. Produkty z aloesu południowoafrykańskiego były więc sporo tańsze w porównaniu od ich amerykańskich odmian. Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy był fakt, iż żywica z aloesu południowoafrykańskiego zmieniała kolor. Nie przeszkodziło to jednak w dalszym hołubieniu prastarej rośliny i tak w XVII wieku holenderscy kolonizatorzy założyli na Przylądku Dobrej Nadziei ogród zwany „Ogrodem Kompanii”, zdaniem jezuity Guya Tacharda jeden z najciekawszych i najpiękniejszych na świecie, w którym znajdowało się aż 20 rodzajów aloesu. Innym miejscem, w którym można było podziwiać kolekcję tych magicznych roślin były szklarnie założone przez księcia Salm-Dyck Josepha Marię Antona Huberta Ignaza zu Salm-Reifferscheid-Dyck, żyjącego na przełomie XVIII i XIX wieku. Wydarzenie to można uznać za początek wzrostu zainteresowania aloesem w nauce. Usystematyzowanie wiedzy o tej roślinie zawdzięczamy brytyjskiemu botanikowi Adrianowi Hardy Haworthowi (1768–1833), który podzielił różne rodzaje aloesu na trzy sekcje: z dużymi kwiatami, kwiatami powyginanymi i kwiatami o małej wielkości. Po latach pracy stwierdził jednak, że rodzina tej rośliny jest bardziej rozległa i skomplikowana, niż początkowo przypuszczał.

Afrykański lek na wszystko
Aloes dzięki swojemu szerokiemu działaniu szybko przestał być traktowany wyłącznie jako szamańska roślina lecznicza i został włączony do wczesnych systemów medycznych, stosowanych przez Arabów, Syryjczyków i w Bizancjum. Wiedzę o jego leczniczych mocach narody te odziedziczyły po swoich przodkach – Fenicjanach, mieszkańcach Mezopotamii i innych ludach zamieszkujących basen Morza Śródziemnego, bądź inne tereny będące w zasięgu handlu z Afryką. Czarny ląd jest bowiem miejscem pochodzenia tej rośliny. Tam jednak był on wykorzystywany przede wszystkim w dolegliwościach żołądkowych, chorobach reumatoidalnych stawów, rwie kulszowej oraz do nacierania nadwyrężonych miejsc.Przez kobiety z plemienia Zulusów sok aloesowy stosowany był w procesie odłączenia swojego dziecka od piersi. Karmiące mamy smarowały nim sutki, z kolei gorzki smak aloesu stawał się przyczyną rezygnacji niemowląt z chęci ssania piersi. W ten sposób mleko matki przestawało być jedynym środkiem żywieniowym, a z czasem dzieci zupełnie przestawiały się na zwyczajne jedzenie.

Początkowo aloes bywał stosowany w leczeniu problemów skóry, jako środek przeczyszczający czy lek na zaparcia. Zgodnie z zapiskami lekarza Rufusa z Efezu bywał on stosowany w leczeniu melancholii, dżumy, jaskry oraz katarakty. Wspominał on ponadto, że roślina ta przynosiła ulgę pacjentom skarżącym się na niestrawność, objawiającą się utratą apetytu, słabym trawieniem, zaparciami i wzdęciami. Lecznicze działanie aloesu wykorzystywane było również do osłabiania krwotoków, jako środek na oparzenia, na porost włosów, do leczenia trudno gojących się ran, przeciw komarom, w leczeniu kontuzji, skaleczeń, pęknięć skóry, jako środek na odrobaczenie, na zaparcia, hemoroidy, choroby oczu, dolegliwości gastryczne, regulacji wydzielania żółci i wiele innych.

W Ameryce działanie aloesu poznano stosunkowo niedawno. Został on przywieziony na Nowy Ląd przez katolickich misjonarzy. Z czasem zaczął być uprawiany na plantacjach przez handlowców, aż wreszcie można go było kupić na meksykańskich jarmarkach, jako lek przeczyszczający, na rany i dolegliwości skórne. Kolumbijskie kobiety wcierały sok aloesowy w odsłonięte części ciała swoich dzieci, co miało na celu ochronę przed ukąszeniami owadów. Wielu mieszkańców Ameryki Południowej ceniło również aloes za jego działanie, jako afrodyzjak. Wszędzie, gdzie był dostępny, stosowano go z niezwykle pozytywnym rezultatem i na podobne problemy zdrowotne.

Aloes jest niesamowitą roślina lecznicza pełną wartości odżywczych. Jest sukulentem czyli rośliną, która przystosowała się do życia w warunkach ograniczonej dostępności wody wykształcając tkankę wodną służącą do jej gromadzenia oraz szereg dalszych adaptacji w budowie i fizjologii. Należy do rzędu roślin szparagowych w których znajdują się też czosnek i cebula. Aloes zawiera ponad 200 aktywnych składników w tym witaminy, minerały, aminokwasy, enzymy, polisacharydy i kwasy tłuszczowe - nic dziwnego że jest używany do tak szerokiej gamy środków! Liście aloesu są wypełnione jasna żelową substancją w której jest około 99% wody. Ludzie używają terapeutycznie aloesu od ponad 5000 lat!

Fenomen prozdrowotnego oddziaływania miąższu z aloesu polega na ilości i różnorodności biologicznie aktywnych związków, a także na obecności swoistych biostymulatorów, które działają synergicznie z bioaktywnymi składnikami, obecnymi zarówno w miąższu aloesowym, jak też w organizmie człowieka. Takiego poziomu biostymulatorów nie stwierdzono w żadnym innym naturalnym produkcie roślinnym. Korzystny wpływ miąższu aloesowego na pracę jelit polega na likwidacji chronicznych zaparć, stymulacji organizmu do usuwania toksyn oraz zapewnieniu korzystnej równowagi bakteryjnej w jelicie grubym. Dzięki obecności składników o właściwościach przeciwzapalnych, przeciwbakteryjnych i przeciwgrzybiczych, miąższ aloesu działa jak naturalny antybiotyk. Zawarte w nim substancje czynne hamują rozwój licznych drobnoustrojów chorobotwórczych: streptokoków, grzybów drożdżoidalnych Candida albicans, gronkowców oraz wywołujących wrzody żołądka pałeczek Helicobacter pylori. W sposób pośredni przeciwdrobnoustrojowo działają obecne w miąższu aloesowym wielocukry, które stymulują wzrost mikroflory probiotycznej hamującej wzrost bakterii z rodzajów Bacteroides, Clostridium i Fusobacterium. Miąższ aloesowy w swoisty sposób reguluje mikroflorę przewodu pokarmowego, działając bakteriostatycznie na drobnoustroje chorobotwórcze i stymulująco na probiotyczne szczepy bakterii mlekowych. Działa również jako łagodny środek rozwalniający, pozwalający na likwidację przewlekłych zaparć poprzez unormowanie parcia i zawartości wody w kale.

Miąższ aloesowy jest bardzo przydatny w profilaktyce, a także w leczeniu otyłości i cukrzycy.
Niektóre jego składniki regulują wydzielanie insuliny, co skutkuje wyrównaniem poziomu cukru we krwi. Najistotniejszym z tych składników jest wapń (jednak minimalna ilość w diecie to 400 mg), który zwiększa wrażliwość tkanek na insulinę, wpływa na ograniczenie syntezy kwasów tłuszczowych oraz aktywuje uwalnianie z komórek tłuszczowych nadmiaru triglicerydów. Oprócz wapnia istotny w regulacji metabolizmu węglowodanów jest chrom, który współdziała z insuliną,powodując spadek poziomu cukru. Synergistycznie z chromem działa z kolei witamina B6. Fakt, że poziom cukru we krwi można regulować za pomocą miąższu z aloesu, potwierdzono w badaniach klinicznych przeprowadzonych w Indiach.

Aloes zawiera wiele witamin, w tym A, C, E, kwas foliowy (B9), cholinę, B1, B2, B3 (niacyna), B6. Aloes jest również jedyną z niewielu roślin zawierających witaminę B12. Aloes zawiera wiele niezbędnych naszemu organizmowi mikroelementów np.: wapń, magnez, cynk, chrom, selen, sód, potas, żelazo, miedź, mangan.

Aloes jako źródło mikroelementów i witamin
Miąższ tej rośliny składa się w prawie 98% z wody, a pozostałe 2% to ponad 200 składników o dużej aktywności biologicznej m.in.: pierwiastki: miedź, magnez, mangan, sód, potas, chrom, wapń, fosfor, cynk i żelazo (niezbędne do prawidłowego funkcjonowania układów enzymatycznych w różnych szlakach metabolicznych oraz przeciwutleniacze)  witaminy – witamina C, β–karoten, kwas foliowy, cholinę, α-tokoferol (związek wchodzący w skład witaminy E) oraz witaminy z grupy B (B1, B2, B6, B12 )  aminokwasy: alanina, arginina, kwas asparaginowy, kwas glutaminowy, glicyna, histydyna, hydroksyproliny, izoleucyna, leucyna, lizyna, metionina, fenyloalanina, prolina, treonina, tyrozyna, walina(wśród nich jest aż 7 z 8 aminokwasów egzogennych!)  enzymy tj. fosfataza alkaliczna, peroksydaza, katalaza, bradykinaza (wykazuje silne działanie przeciwzapalne), allinaza, celulaza, lipazy, amylaza, oksydazy, cyklooksygenaza,karboksylaza pirogronianowa oraz fosfataza alkaliczna  saponiny(związki z grupy glikozydów), wykazujące działanie odkażające i ściągające nienasycone kwasy tłuszczowe: stearynowy, linolenowy, palmitynowy, linolowy i kaprylowy  związki działające przeciwbólowo, przeciwzapalnie i przeciwbakteryjnie: mleczan magnezu i lupeol (naturalny kwas salicylowy), sterole (kampesterol, β-sitosterol),związki siarkowe, fenole, kwas cynamonowy  lignina, która wspomaga przenikanie innych składników w głąb skóry pochodne antrachinonowe(wykazują działanie przeczyszczające): kwas chryzofranowy, estry kwasu cynamonowego, aloina (barbaloina, izobarbaloina), emodyna, antracen, antranol i niektóre olejki eteryczne cukry: polisacharydy (glukomannan, acemannan), które skutecznie stymulują układ immunologiczny monosacharydy (glukoza i fruktoza)  oraz  acetylowane pochodne cukrów.

Zawartość składników odżywczych
Miąższ liści aloesu składa się w 96% z wody. W 4% suchej masy stwierdzono stosunkowo dużą zawartość składników odżywczych (14) oraz około 270 różnych składników o dużej aktywności biologicznej. Głównym składnikiem liści aloesu jest błonnik pokarmowy, którego zawartość wynosi ponad 73% s.m. oraz popiół (16,9%). Aloes zwyczajny zawiera pewne ilości tłuszczów (2,9%), w tym kwasy tłuszczowe: arachidonowy, linolowy, linolenowy, mirystynowy, kaprylowy, palmitynowy i stearynowy. Roślina jest bogatym źródłem białek występujących w postaci łatwo przyswajalnych aminokwasów. W aloesie stwierdzono 18 aminokwasów spośród 22 występujących w żywności, w tym 7 egzogennych (oprócz tryptofanu) spośród 9, które są niezbędne w żywieniu człowieka. Polipeptydy to kolejna grupa związków wielkocząsteczkowych o właściwościach lektynopodobnych, które wykazują zdolność hemaglutynacji, aktywacji mitozy komórkowej i hamowania wzrostu grzybów. Cennym składnikiem liści tej rośliny są polisacharydy, będące głównym składnikiem tzw. substancji śluzowych żelu aloesowego. Te naturalne polimery cukrów prostych tworzą zawiesinę koloidalną, której właściwości zależą od składu, pH, wielkości i stopnia rozproszenia cząsteczek koloidalnych oraz ich ładunku elektrycznego. Związki te stosunkowo szybko ulegają depolimeryzacji, co zmienia właściwości reologiczne zawiesiny. Hydroliza kwaśna lub enzymatyczna zawiesiny powoduje rozkład na cukry prostsze, a radykalne warunki hydrolizy prowadzą do cukrów prostych. Skład wyodrębnionych frakcji polisacharydów jest zmienny i zależy od badanego gatunku, a także klimatycznych warunków uprawy. I tak Aloe arborescens uprawiany w Polsce zawiera głównie mannozę, arabinozę, glukozę i galaktozę, a A. arborescens z rejonów Zakaukazia – kwas galakturonowy, galaktozę, ksylozę, glukozę, mannozę, arbinozę, fukozę i ramnozę. W liściach A. vera ze Sri Lanki wyodrębniono cztery frakcje, gdzie głównymi składnikami były glukoza i mannoza, odpowiednio w stosunku od 1,5:1 do 1:19, a także śladowe ilości kwasu galakturonowego, ksylozy, arabinozy i galaktozy. Polisacharydy buforują działanie kwasów i zasad, wykazują właściwości odtruwające i przeczyszczające, aktywują komponent C3 surowicy ludzkiej, który pobudza limfocyty B do produkcji przeciwciał, indukują opsoniny surowicy krwi usprawniające proces pochłaniania bakterii przez leukocyty oraz stymulują przebieg mitozy limfocytów. Wykazano, że wyodrębniony acemannan jest prawdopodobnie głównym aktywnym składnikiem frakcji polisacharydowej. Związki te wykazują zdolność wiązania się z białkami błon komórkowych i osocza. Specjaliści podkreślają występowanie cząsteczek węglowodanów o bardzo długich łańcuchach nietrawionych w naszym przewodzie pokarmowym (błonnik pokarmowy). Stwierdzono wysoki poziom ligniny – substancji, której podstawowym składnikiem jest celuloza. Glikoproteiny to fizjologicznie aktywne, naturalne polimery, stanowiące połączenia białek z węglowodanami, zwane lektynami lub fitoaglutyninami. Z ich części białkowej wyodrębniono 16 aminokwasów, przy czym cechą charakterystyczną jest wysoka zawartość kwasu glutaminowego i asparaginowego.
Aloktyna-A i aloktyna-B zostały wyizolowane z Aloe arborescens, a w badaniach in vitro potwierdzono ich właściwości immunochemiczne, hemaglutynacyjne oraz pobudzające mitozę i wzrost bezwzględnej liczby limfocytów. Lektyny wykazują zdolność do aglutynacji komórek poprzez wiązanie fragmentów polisacharydowych błon tych komórek z ich aktywnym centrum, biorą także udział w nieswoistej odpowiedzi immunologicznej poprzez wiązanie się z α2-makroglobulinami. Badania in vivo i in vitro potwierdziły rolę aloktyny-A jako immunomodulatora.

Aloes jest bogatym źródłem enzymów roślinnych (biostymulatorów); do najważniejszych zalicza się izoenzym dysmutazę ponadtlenkową neutralizującą anionorodnik ponadtlenkowy oraz karboksypeptydazy wyizolowane z gatunku A. arborescens. Karboksypeptydaza (bradykinaza – aktywna i stabilna w pH 5,0-5,5) hamuje przepuszczalność błon komórkowych i hydrolizuje bradykininę, która jest mediatorem stanu zapalnego i odczynu alergicznego. Ponadto aloes zwyczajny zawiera wiele innych enzymów, takich jak aliaza, katalaza, lipaza, celulaza, amylaza i zasadowa fosfataza. oObecne w liściach aloesu antraglikozydy: aloina, izobarbaloina, antracen, emodyna, ester kwasu cynamonowego, kwas chryzofanowy, barbaloina, antranol, kwas aloesowy, aloeemodyna, olejki eteryczne oraz rezistannol są naturalnymi substancjami o działaniu przeczyszczającym i przeciwbólowym. Charakteryzują się silnymi właściwościami przeciwbakteryjnymi, grzybobójczymi i przeciwwirusowymi. Pochodne antracenu, określane też jako emodyny, występują w postaci wolnej lub glikozydowej i łatwo ulegają przemianom oksydacyjnym. Są głównym składnikiem czynnym mleczka aloesowego, a w żelu aloesowym\ obecne są w ilościach śladowych. Wykazują właściwości przeciwbakteryjne: aloeemodyna w stosunku do Staphylococcus aureus i Helicobacter pylori oraz przeciwgrzybicze: frakcje etanolowe i octanowe w stosunku do Aspergillus niger, Cladosporium herbarum, Fusarium moniliforme i aloina w stosunku do Trichophyton mentagrophytes. Aloeniny są najbardziej aktywnymi glikozydowymi pochodnymi α-pironu. Do tej grupy należą aloenina-A – monoglikozyd wyodrębniony z A. arborescens, orazaloenina-B (forma diglikozydowa). Wykazują one właściwości przeciwgrzybicze w stosunku do Aspergillus niger, Cladosporium herbarum i Fusarium moniliforme. Ze względu na niskocząsteczkową budowę, stabilność i stosunkowo wysoką ich zawartość w żelu aloesowym, aloenina-A jest bardzo dobrym markerem do standaryzacji preparatów farmaceutycznych. Dlatego zbadano jej trwałość, dostępność z maści aloesowych i określono jej biotransformację po podaniu doustnym. Miąższ z aloesu zawiera także duże ilości witamin rozpuszczalnych w wodzie (C, B1, B2, B3, B6, B12, kwas foliowy, biotynę) oraz rozpuszczalnych w tłuszczach (E, β-karoten). Warto dodać, że witamina B12 rzadko występuje w roślinach.

Aloes jest bogatym źródłem składników mineralnych, w tym makropierwiastków (sód, potas, wapń, magnez, fosfor) oraz mikropierwiastków (cynk, żelazo, mangan, miedź, kobalt, nikiel, molibden, stront, bar oraz w bardzo małych ilościach german). Wpływają one na przepuszczalność i depolaryzację błon komórkowych. Makropierwiastki obecne są także w postaci związanej, tj. mleczanu magnezu, który ma zdolność hamowania aktywności dekarboksylazy histydynowej – enzymu odpowiedzialnego za powstawanie histaminy, oraz mleczanu wapnia o znanych właściwościach przeciwbakteryjnych. W świeżych liściach aloesu oraz wyciągach wodnych znajdują się również kwasy organiczne, w tym bursztynowy, cynamonowy, salicylowy, cytrynowy, winowy, jabłkowy i oksycynamonowy. Miąższ aloesu zawiera ok. 3% saponin (związki z grupy glikozydów, które charakteryzują się działaniem ściągającym, lekko odkażającym i myjącym). Badania wykazały wysoki poziom przeciwutleniaczy, w tym związków polifenolowych, których zawartość w 100 g liofilizatu ze skórki liści wynosi ponad 300 mg (tab. 4) (24). Kwiaty aloesu zawierają nieco mniej (274,5 mg/100 g) tych substancji.

Aloes jest bogaty w aminokwasy i kwasy tłuszczowe.
Aminokwasy są budulcem dla białek. Istnieje około 22 aminokwasów które są potrzebne do prawidłowego działania ludzkiego organizmu w tym 8 z nich nie jest wytwarzanych przez nasz organizm. W zależności od pochodzenia i czasu zbioru aloes posiada 18-20 aminokwasów w tym 7-8 aminokwasów nie wytwarzanych przez nasz organizm. Aloes zawiera także dość imponującą ilość kwasów tłuszczowych. Aloes zawiera dwa sterole roślinne, które są ważnymi dla organizmu kwasami tłuszczowymi - kampesterol ( działa przeciwzapalnie poprzez blokowanie mediatorów pro zapalnych, chroni kości i stawy przed degradacją) i beta-sitosterol (zmniejsza wchłanianie cholesterolu w jelitach, przez co pomaga w obniżeniu poziomu cholesterolu we krwi). Wszystkie są pomocne w łagodzeniu objawów alergii. Inne kwasy tłuszczowe zawarte w aloesie: linolowy, linolenowy, mirystynowy, kaprylowy, kwas oleinowy, kwas palmitynowy i kwas stearynowy.

Aloes pomaga w trawieniu pokarmu.
Niestrawność jest związana z wieloma chorobami. Prawidłowo funkcjonujący przewód pokarmowy jest jednym z kluczy i fundamentów dobrego zdrowia. Aloes oczyszcza przewód pokarmowy i poprawia trawienie. Interesujące jest to że dzięki funkcją adaptogennym aloes może pomagać zarówno przy zaparciach jak i biegunkach, przywracając prawidłowy cyklu trawienia. Dobrze pomaga na takie dolegliwości jak zespół jelita drażliwego, lub refluks (cofanie się treści pokarmowej i soków żołądkowych do przełyku). Aloes pomaga również zmniejszyć ilość nieprzyjaznych bakterii w naszym jelicie, utrzymają równowagę jelitowej flory bakteryjnej.

Aloes pomaga w oczyszczaniu organizmu.
Aloes głównie działa oczyszczająco na jelita, usprawniając działanie tak zwanych kosmków jelitowych, które wchłaniają substancje odżywczych. Zawarte w aloesie biologicznie czynne polisacharydy (wielocukry) łączą się z niektórymi toksynami, które bardzo słabo rozpuszczają się, lub są nierozpuszczalne w wodzie i nie mogą być usunięte z ciała normalnymi drogami detoksykacji (np. niektóre metale ciężkie i ich sole). Aloes wspomaga naturalne funkcje oczyszczania wątroby, nerek i skóry, dodatkowo przechodząc przez układ pokarmowy wchłania toksyny które są następnie wydalane przez jelito grube.

Aloe alkalizuje ciało
Większość chorób łatwiej się leczy w środowisku zasadowym. Niestety ludzie głównie żywią się produktami o kwaśnym odczynie. Dla dobrego zdrowia powinniśmy przestrzegać reguły 80/20 - 80% alkalicznej żywności (o odczynie zasadowym, czyli większość świeżych warzyw) i 20% kwasowej żywności. Aloes jest pokarmem o odczynie zasadowym czyli alkalizuje organizm, pomaga zrównoważyć zbyt dużą ilość kwaśnych produktów żywieniowych obecnych w jedzeniu.

Aloes pomaga wzmocnić układ odpornościowy
Biorąc pod uwagę ilość stresów w naszym codziennym życiu, każdy może potrzebować impulsu do wzmocnienia układu odpornościowego. Polisacharydy zawarte w soku z aloesu stymulują makrofagi, których główną funkcją jest obronna organizmu: fagocytoza oraz synteza różnych produktów biorących udział w procesach immunologicznych. Aloes zwiększa odporność też z powodu wysokiego poziomu przeciwutleniaczy, które pomagają w zwalczaniu wolnych rodników, co przyczynia się do spowolnienia procesu starzenia (wolne rodniki są produktem procesów bio-chemicznych organizmu, ale w dzisiejszych czasach przez niezdrowy tryb życia i wysoce przetworzoną żywność jest ich zdecydowanie za dużo co powoduje szybsze starzenie się organizmu).

Aloes dobrze działa na zdrowie skóry.
Ze względu na dobrze znane właściwościach lecznicze aloesu jest jednym z podstawowych związków stosowanych w przemyśle kosmetycznym. Pomaga leczyć rany i jest świetny do stosowania miejscowego na oparzenia, otarcia skóry, łuszczyce i  ugryzienia owadów. Aloes działa jak środek przeciwbólowy, łagodząc zranione miejsca. Aloes działa również przeciwświądowo i ma właściwości ściągające, zazwyczaj stosowany w celu zmniejszenia krwawienia z otarć i uszkodzeń naskórka. Ze względu na dużą zawartość wody aloes jest to świetnym środkiem nawilżającym i odmładzającym skórę. Aloes zwiększa elastyczność skóry przez zwiększenie ilości kolagenu i elastyny, jest również środkiem zmiękczający skórę i kojącym skórę. Pomaga w dostarczaniu tlenu do komórek skóry co zwiększa wytrzymałość i regenerację tkanki skóry, oraz powoduje zwiększony przepływ krwi przez rozszerzenie naczyń włosowatych w skórze.

Z czasem cudowną moc aloesu zaczęto wykorzystywać również w kosmetyce. Od dawna bowiem uważano go za roślinę pomagającą w leczeniu różnorodnych dolegliwości skórnych. Uważa się, że już egipskie piękności – Kleopatra oraz Nefretete stosowały aloes do pielęgnowania urody swojej skóry. Legenda głosi, że panująca w I wieku przed Chrystusem Kleopatra regularnie zażywała kąpieli w aloesowym soku, co pozwoliło jej zachować gładkość ciała oraz jego równomierny koloryt, co w afrykańskich warunkach stanowiło dla kobiet prawdziwe wyzwanie. Nie bez znaczenia było również eliminowanie przykrego zapachu potu. Z kolei puder na bazie aloesu miał rozświetlać skórę wokół oczu. Współcześnie aloes jest stosowany w walce z procesami starzenia skóry. Prewencja przeciwstarzeniowa opiera się na odpowiedniej diecie, ruchu, ale także na lekach oraz kosmetykach pochodzenia roślinnego, w tym również na bazie aloesu.

Aloes działa: dezynfekująco, antybiotyczne, antybakteryjne, antyseptyczne, przeciwgrzybiczne i antywirusowo:
Wspomaga działanie wszystkich podstawowych przeciwciał. Składnikami aktywnymi biologicznie są: siarki, lupeol, kwas salicylowy, kwas cynamonowy, azot mocznika i fenolu, substancje te zapobiegają wzrostowi chorobotwórczych mikroorganizmów i zwiększają aktywność przeciwbakteryjną organizmu, pomagając w eliminacji wielu zakażeń wewnętrznych i zewnętrznych prawie wszystkich patogenów.

Aloes pomaga zmniejszyć stany zapalne.
Aloes zawiera 12 substancji, w tym beta-sitosterole, które mogą pomóc spowolnić lub zahamować stan zapalny. Aloes może pomóc z bólami stawów spowodowanych ich sztywnością i poprawić ich ruchomość.

Aloes potrafi również wpłynąć na pracę naszych jelit i organów trawiennych. Przyjmowanie łyżki stołowej miąższu lub soku kilka razy dziennie działa tonizująco i łagodnie reguluje pracę wymienionych organów.

Aloes współcześnie
W ostatnim stuleciu aloes był stopniowo wycofywany z medycyny konwencjonalnej,
co było spowodowane wzrostem produkcji leków syntetycznych. Roślinne środki farmaceutyczne straciły niestety na popularności. Wynikało to z faktu, iż w produkcji leków bazowano na surowcach pochodzących ze stref klimatu umiarkowanego, co doprowadziło do wycofania znanych surowców roślinnych z praktyki medycznej.

Szczęśliwie jednak aloes powrócił w ostatniej dekadzie do łask. Jest uprawiany we wszystkich ciepłych stanach Stanów Zjednoczonych, co przyczyniło się do rozpoczęcia serii badań naukowych, w których, jak powszechnie wiadomo, Amerykanie wiodą prym. A na półkach drogerii i aptek ponownie roi się od produktów bazujących na tej prastarej i wciąż docenianej roślinie, która przyczyniła się do niezliczonej ilości cudownych uzdrowień, a kobietom od tysięcy lat dodawała urody.

Z ustaleń Food Drag Administration wynika, że Aloe perryi, Aloe barbadensis, Aloe ferox oraz krzyżówki tych gatunków z Aloe africana i Aloe spicata stanowią gatunki dopuszczone do bezpośredniego spożycia przez człowieka i traktowane są jako substancje naturalne. Ze względu na swoje liczne właściwości i skład chemiczny aloes szeroko stosowany jest przez przemysł. Przemysł kosmetyczny wykorzystuje liście aloesu do produkcji kremów, balsamów, mydeł, emulsji do i po opalaniu, płynów do kąpieli oraz maseczek ziołowych. Przemysł farmaceutyczno-kosmetyczny produkuje preparaty leczące zmiany skórne np. trądzik, szampony przeciwłupieżowe, preparaty przeciw wypadaniu włosów.


Źródła:
1. Aloes – jego tajemnicza moc. Karolina Zamiara, Katedra i Zakład Historii Nauk Medycznych, Uniwersytet Medyczny w Poznaniu
2. Właściwości prozdrowotne aloesu zwyczajnego Aloe vera (L.) Webb. (Aloe barbadensis Mill.) Ewa Cieślik, Kinga Turcza, Katedra Technologii Gastronomicznej i Konsumpcji, Małopolskie Centrum Monitoringu Żywności, Uniwersytet Rolniczy im. Hugona Kołłątaja w Krakowie
3. www.naturalna-medycyna.com.pl/aloes-12-interesujacych-wlasciwosci-soku-z-aloesu.html
4. http://biotechnologia.pl/biotechnologia/lecznicze-wlasciwosci-aloesu,12778
5. Aloes – możliwość wykorzystania jako suplementu diety. Anita Kukułowicz, Izabela Steinka, Katedra Towaroznawstwa i Zarządzania Jakością, Akademia Morska w Gdyni

6. www.neuroexpert.org/wiki/soplowka-jezowata-hericium-erinaceus